Maria Lichtmis

Dinsdag 2 februari

De ver­wach­ting is vervuld

“Nu laat gij Heer in vrede gaan
Uw die­naar naar Uw woord”,
deze woor­den die de oude Simeon
in de avond van zijn leven heeft ge­spro­ken
en die in de ker­ke­lijke dag­slui­ting, de completen,
aan het einde van iedere dag
wor­den herhaald,
geven de grond­hou­ding van een christen aan.

De oude Simeon kijkt in zekere zin terug:
zijn hele leven is ver­wach­ting geweest.
Hij heeft uitgezien
naar het heil,
naar het Licht dat voor de hei­denen straalt,
naar de glorie voor Gods volk Israël,
en die ver­wach­ting is vervuld.

Zo is het precies
ook voor ons eigen leven.

Het lukt zo vaak niet!

We zijn allemaal zwakke mensen
met onze zon­den, onze zwak­he­den en gebreken,
met de onmacht die we dage­lijks ervaren
omdat er zaken zijn die ons niet aanstaan,
waarover we het gevaar lopen niet meer in vrede te zijn,
en omdat er steeds dingen zijn
die we niet kunnen,
mensen die we niet kunnen bereiken,
situaties die we niet kunnen oplossen,
waarbij wij onze eigen beperkt­heid merken
en ook wel ervaren
dat die onopgeloste problemen en situaties
mede te maken hebben
met onze eigen onvol­ko­men­heid;
maar als ons leven fun­da­men­teel
een uitzien is naar de Heer,
dan zullen we eens
zo kunnen terugkijken
als Simeon deed.
Aan het eind van je aardse leven
zul je kunnen zeggen:
de Heer is daar,
ik sta aan Zijn poort,
het eeuwig Licht
waar ik heel mijn leven naar heb uitgezien
en nu kan ik in vrede gaan.

Twee oude mensen

Dat is juist wat ons in dit evan­ge­lie
wordt voorge­hou­den:
het zijn twee oude mensen
die de Heer als licht van de volken
herkennen en verwel­ko­men,
mensen in de marge van het leven,
niet mach­tig en sterk,
niet in tel,
mensen aan het eind van hun leven,
die iedere dag bijna onopgemerkt
de tempel binnen schuifel­den.
Hun pres­ta­ties vallen in het niet,
het zijn bid­dende mensen, dat wel.
Zo valt bij hen totaal het licht
op hun uitzien naar de Heer,
alle men­se­lijke kanten vallen weg,
alle men­se­lijke kundes en pres­ta­ties
liggen in de schaduw:
ze zijn oud en ze kunnen niet veel,
wat ze niet kunnen of wel kunnen
is niet zo be­lang­rijk,
maar ze zien uit naar de Heer.

Leren sterven

Mijn rector op het semi­na­rie
zei vroe­ger
dat naar bed gaan
een beetje sterven was
en dat op tijd naar bed gaan
dan ook je weten over te geven
en een beetje leren sterven is.
Mis­schien dat we kunnen zeggen
dat de completen ons dat
een willen leren:
om chris­te­lijk te sterven,
door ons de lofzang van Simeon te laten bid­den:
de slaap van de nacht
wordt een vorm van overgave,
jezelf en je ac­ti­vi­teiten loslaten,
je geeft alles weer af aan Hem
- in Uw han­den beveel ik mijn geest -
en zo wordt het slapen gaan
een vol­tooi­ing van de dag,
je eigen pres­ta­ties laten rusten,
je over­ge­ven, uitziend naar
de dag dat Hij komt.

Dat Hij ons licht mag zijn

We hebben in de pro­ces­sie de kaarsen gedragen
en daarbij gezongen
dat Hij het licht is
dat over alle volkeren straalt.
Zo hebben we uitge­beeld en getoond
dat dit ons geloof en ons verlangen is:
Heer, wil ons licht zijn
dat ons op heel onze aardse pelgrims­tocht verlicht;
geef dat wij mogen wan­de­len in Uw licht
opdat onze aan­komst
bij de poort van het Vaderhuis
vervulling en vol­tooi­ing kan zijn
van een leven
dat uitzien was naar...

+Mgr. J. Hendriks