Na 68 jaar even terug op pastorie Velddriel

foto: Hetti van Kessel

Mevrouw Johanna van Lith-van Gent

Na 68 jaar is mevrouw Johanna van Lith-van Gent weer even terug op Velddrielse bodem waar ze als 14-jarig meisje begon bij Deken Wehmeijer ( * 1897, † 1958 ), des­tijds pastoor van Sint Martinus te Velddriel.

Johanna heeft er zes jaar gewerkt op de pastorie als tweede meisje, toen genaamd dienstbode, naast huishoudster Tonnie Hazen­berg uit Lennisheuvel-Boxtel. Ze had­den kost en inwo­ning en mochten eens in de twee weken in het weekend naar huis.

In die tijd vroeg pastoor Zegers van de Sint Martinus­kerk te Kerkdriel aan Johanna’s ouders of het goed was dat Johanna tegen kost en inwo­ning dienstbode wilde zijn bij Deken Wehmeijer op de pastorie te Velddriel. Pastoor Wehmeijer (later werd hij deken) had tij­dens de Tweede Wereld­oor­log zijn oog verloren toen hij ergens op bezoek ging om een sacra­ment toe te dienen.

Johanna’s ouders von­den het gewel­dig dat hun dochter zo’n mooi en eer­baar werk kreeg, want het gezin met nog twee broers zaten op de binnenscheep­vaart en had­den het niet zo breed. Pastoor Wehmeijer had in die tijd op de nieuwe pastorie Tonnie Hazen­berg als huishoudster, Johanna van Gent als dienstbode en als laatste ook de heer Frans van Alphen als tuinman/hovenier.

Weemoed

Johanna denkt met weemoed en veel plezier terug aan die tijd. Eerst heeft ze vier jaar gewerkt op de oude pastorie maar die is net als de kerk gebombar­deerd door de Duitsers op het eind van de Tweede Wereld­oor­log. Net als de kerk is de pastorie opnieuw gebouwd en in 1952-1953 heeft ze daar als tweede meisje (dienstbode) haar intrek geno­men.

Anekdotes

Toen ze zon­dag 2 mei 2021 tij­dens het inloopuurtje weer terug was in de pastorie kon ze van alles weer voor de geest halen. Net alsof de tijd had stil­ge­staan. Johanna is ondanks haar 88-jarige leef­tijd nog goed en hel­der van geest en wist nog enkele leuke anekdotes te ver­tellen. Zo ver­telde Johanna dat deken Wehmeijer een erg rus­tige en gemoe­de­lijke man was. Zo kreeg ze na een tijdje een fiets van de deken, want die had ze nog niet, en zei de deken tegen haar “als ge die maar niet naar de verdoemenis rijdt”.

Daarna liep Johanna nog zelf de trap omhoog en giechelde ze als een tiener omdat ze daar met haar vriendje Ben, later haar echt­ge­noot, samen op de trap had­den gezeten totdat deken Wehmeijer terug kwam van zijn huis­be­zoek. Samen met haar man Ben heeft ze vijf kin­de­ren, zeven klein­kin­de­ren en ondertussen ook al twee achterklein­kin­de­ren. Ze kent ie­der­een bij naam en weet van alles over familie. Na haar trouwen zijn ze naar Empel-Gewande verhuist waar ze tot vier jaar gele­den woonde. Haar man Ben is helaas overle­den en nu woont Johanna met veel plezier en rust in de Vaste Burcht te Rossum waar ie­der­een van harte welkom is en gastvrij wordt ont­van­gen.

Gelezen in het pa­ro­chie­blad

Een van haar hobby’s is lezen. Ze leest graag het pa­ro­chie­blad Fran­cis­cus tussen de rivieren. Zo las ze dat er op de pastorie te Velddriel sinds lange tijd weer een inloopuurtje was. Toen Johanna haar bezoek ver­telde dat ze daar nog gewerkt had werd er gelijk een afspraak gemaakt om eerst naar de H. Mis te gaan en daarna wilde ze graag een kijkje nemen op de pastorie.

Het geloof heeft ze nooit vergeten en is de laatste jaren sterker gewor­den. Zo ging Johanna met wijlen haar man Ben graag op bede­vaart naar Hakendover in België (tussen Brussel en Luik) en naar onze Lieve Vrouw in ’s-Hertogen­bosch waar ze tot vandaag thuis nog steeds haar rozen­krans voor bid.